GÜL VE BÜLBÜL

Şafak her zaman ki ihtişamı ile göz kamaştırıyordu. Sanki insana yaptığı kötülüklerden dolayı ceza verecek ya da yaptıkları iyiliklerden dolayı onları yakıp kavurmayacak , koruyacak gibi doğuyordu güneş. Sabahın ilk ışıkları. Henüz ağaçların gölgeleri kendilerine yer şeçerken uyandı garip bülbül. Yılların kanat ve gaga yorgunluğu her geçen gün uykusunu biraz daha derinleştiriyordu. Uyanmakta zorlanmasına rağmen şeytanın vesfesesinin kulağının dibinde olduğunu biliyor ve uyanmak için çabalıyordu. Düzensiz bir ritimle kanat çırpmaya başladı ve kendini ardında ölüm varmış gibi bahçede ki kuş havuzuna bırakıverdi. Hava sıcaktı. Havuzda ki serin su şeytanın kötülük ateşini söndürmeye yetti. Biraz duraksadı garip bülbül, etrafına bakındı ve gagasını suya daldırdı, biraz su içti ve birazda ağzında su biriktirdi. Hergün yaptığı şeyi bugün de yapacaktı. Bahçivan henüz uyanmamıştı ve bahçede ki güller henüz sulanmamıştı. Büyük bir aşk ile kanat çırpamaya başladı biraz uzakta ki meşe ağacının yanında ki beyaz güllerin içinde o alımlı , ince boyunlu, mis kokulu kırmızı güle doğru. Yaklaştı, yaklaştı, yaklaştı. Yaklaştıkça aşkı daha da büyüdü. Nihayet gelmişti yanına. Selam verdi büyük bir mutluluk ve samimiyetle. Ben geldim, dedi. Günün aydın olsun sevgilim. Bak sana su getirdim, Bak kendimi getirdim , aşkımı, dedi. Tüm kutsallığı taktire şayan bu aşkın. Yavaş yavaş eğildi üzerine gülün kanat çırparak. Suyu gülün yüzüne akıttı. Çok şükür ,dedi gül. İyi ki varsın , İyi ki sensin, Herşeyimsin , dedi. Sarıldılar, sanki gece uyudukları birkaç saat birkaç asırdı onlar için. Sarıldılar ve gün boyu hiç ayrılmadılar.

                                                                                                      msfr